Zrozumienie i leczenie Chylothorax
Farmacja USA. 2022;47(12):HS7-HS12.
ABSTRAKCYJNY: Chylothorax, czyli nagromadzenie płynu limfatycznego, lub chyle w jamie opłucnej występuje najczęściej po operacjach klatki piersiowej. Chociaż jest to rzadkie, chylothorax ma niszczycielskie konsekwencje, jeśli nie zostanie wcześnie rozpoznany i odpowiednio leczony. Standardowym postępowaniem diagnostycznym jest oznaczenie triglicerydów i chylomikronów w płynie opłucnowym. Postępowanie zachowawcze polega na ograniczaniu przepływu chylu poprzez całkowite wyeliminowanie spożycia tłuszczu lub zmniejszenie produkcji chylu za pomocą oktreotydu lub somatostatyny. Leczenie chirurgiczne jest wskazane w przypadku braku odpowiedzi na leczenie zachowawcze. Obecnie ewoluują techniki zarządzania interwencyjnego. Zrozumienie patofizjologii wycieku chyle będzie pomocne w diagnostyce i leczeniu chylothorax. Ogólnie rzecz biorąc, zachowawcze leczenie tego poważnego stanu jest całkiem skuteczne.
Chylothorax (znany również jako wysięk chylowy ) to nagromadzenie płynu limfatycznego lub chyle w jamie opłucnej z powodu niedrożności lub przerwania przewodu piersiowego lub głównego dopływu limfy. Ten rzadki, ale poważny stan, który objawia się gromadzeniem się płynu między tkankami wyściełającymi płuca i klatkę piersiową (wysięk opłucnowy), najczęściej występuje jako powikłanie operacji klatki piersiowej. Chylothorax może prowadzić do znacznej zachorowalności i śmiertelności. Historycznie wskaźnik śmiertelności wynosił około 50%, ale wzmożona czujność, a także ulepszenia w zakresie opcji leczenia zmniejszyły śmiertelność. 1-5 W tym artykule opisano charakterystykę kliniczną, etiologię i strategie leczenia chylothorax oraz przedstawiono krótki przegląd odpowiedniej literatury.
ANATOMIA I FIZJOLOGIA
Przewód piersiowy, który ma długość od 36 cm do 45 cm i średnicę od 2 mm do 3 mm, jest największym kanałem zbiorczym układu limfatycznego. Pochodzi z cisterna chyli, worka limfatycznego zlokalizowanego przed drugim kręgiem lędźwiowym i tylno-bocznie od aorty brzusznej. Przewód piersiowy wchodzi do klatki piersiowej przez habitus aorty i wznosi się pozaopłucnowo wzdłuż prawej przedniej powierzchni trzonów kręgów; następnie przechodzi na lewą stronę śródpiersia i wznosi się pozaopłucnowo po lewej stronie przełyku na poziomie piątego do siódmego kręgu piersiowego. U nasady szyi przewód piersiowy skręca doogonowo, wchodząc do układu żylnego w miejscu połączenia żyły podobojczykowej z żyłą szyjną wewnętrzną po lewej stronie. U 40% populacji przewód piersiowy dzieli się na dwie lub więcej gałęzi. Te gałęzie mogą tworzyć kompleks w środkowej części kanału i mogą kończyć się niezależnie lub jako jeden kanał. Czasami górna część przewodu dzieli się na dwie gałęzie, które odpływają oddzielnie, jedna w zwykły sposób, a druga dochodzi do prawej żyły podobojczykowej. Ta anatomiczna zmienność opisuje rozwój uszkodzenia przewodu piersiowego lub przecieku chyle w urazie obejmującym przełyk, odcinek piersiowy kręgosłupa oraz obszar aorty i okolic podobojczykowych. 1,3,5,6
Przewód piersiowy jest odpowiedzialny za transport chylu z jelit i płynu limfatycznego z otrzewnej, ściany brzucha i kończyn dolnych do układu żylnego. Każdego dnia przewód piersiowy opróżnia od 1500 ml do 2500 ml chylu do układu żylnego. Objętość waha się od 10 ml/kg do 100 ml/kg masy ciała dziennie, w zależności od zawartości tłuszczu w diecie, czynności jelit i stopnia aktywności. Objętość zwiększa się po posiłku na diecie bogatej w tłuszcze i zmniejsza się w okresach bezruchu, głodu lub ssania żołądka, kiedy przepływ może być tak niski jak 10 ml/h do 15 ml/h. 1,6-8
Chyle zawiera tłuszcz (zwłaszcza długołańcuchowe kwasy tłuszczowe), cholesterol, trójglicerydy, chylomikrony, witaminy rozpuszczalne w tłuszczach i limfę. Zawiera również immunoglobuliny, enzymy i leukocyty (większość z nich to limfocyty typu T), dzięki czemu ma działanie bakteriostatyczne. W związku z tym infekcje są rzadkie w tego typu wysiękach. Wysięk chylowy jest bezwonny, a wysoka zawartość trójglicerydów i chylomikronów nadaje mu mleczny wygląd. Wysięk może również mieć mleczny wygląd w pseudochylothorax lub w ropniaku. Pseudochylothorax prawdopodobnie wynika z długotrwałego wysięku opłucnowego, który naśladuje pojawienie się chylothorax, ale brakuje mu chylomikronów potwierdzających ostateczną diagnozę. Obecność wysięku opłucnowego o wyżej wymienionych cechach i czynnikach etiologicznych wskazuje na możliwość wystąpienia chylothorax. 1,6-8
ETIOLOGIA
Chylothorax można sklasyfikować jako traumatyczne (~50% przypadków), nieurazowe (39%-72%), spontaniczne lub idiopatyczne (do 6%) lub wrodzone (rzadko). 5,7-10 Traumatyczne chylothorax jest dalej klasyfikowane jako jatrogenne (chirurgiczne) lub nieniatrogenne (niechirurgiczne). Chirurgia klatki piersiowej obejmująca serce, aortę, przełyk i naczynia podobojczykowe jest najczęstszą przyczyną jatrogennej chylothorax. 11-29 Niejatrogenne przyczyny urazów obejmują urazy penetrujące spowodowane raną kłutą lub postrzałową, tępym urazem klatki piersiowej, złamaniami kręgosłupa piersiowego, rozciąganiem, gwałtownym kaszlem i kichaniem oraz używaniem pasów bezpieczeństwa. 9.10 Nieurazowa chylothorax powstaje w wyniku utrudnienia odpływu limfy, zwiększonej produkcji limfy (np. marskość wątroby, nadciśnienie wrotne) oraz zmian w składzie limfy. 9.30 Najczęstszą przyczyną nieurazowego krwotoku opłucnowego jest nowotwór złośliwy (zwłaszcza chłoniak) oraz liczne typy guzów hematologicznych i guzów litych. 31-34 Samoistna chylothorax nie ma możliwej do zidentyfikowania przyczyny, ale może być związana z utrwaleniem przewodu piersiowego w poprzednim urazie. Wrodzona chylothorax, najczęstsza postać wysięku opłucnowego występująca u noworodków, wynika z uszkodzenia przewodu piersiowego po operacji kardiochirurgicznej, urazie porodowym lub zakrzepicy dużych naczyń. Inne nietypowe przypadki samoistnej chylothorax to amyloidoza/sarkoidoza, zespół żyły głównej górnej i tętniak aorty piersiowej, gruźlica, choroba Behçeta i choroba Gorhama-Stouta. 30,35-38
DIAGNOZA I OBJAW KLINICZNA
Po podejrzeniu chylothorax należy rozważyć płyn opłucnowy, analizę laboratoryjną i obrazowanie w celu ustalenia diagnozy. Płyn nie zawsze może wyglądać na mleczny; na przykład może być zabarwiony krwią z powodu urazu lub być surowiczy, jeśli pacjent jest na czczo. Pomiar trójglicerydów w płynie opłucnowym będzie dodatkowo pomocny w diagnozie; poziom >110 mg/dl jest wysoce sugestywny, podczas gdy poziom <50 mg/dl wyklucza rozpoznanie. Obecność chylomikronów opłucnej może dodatkowo potwierdzić rozpoznanie chylothorax ( RYSUNEK 1 ). 7,8,39,40
Limfangiogram, który wykorzystuje obrazowanie do wizualizacji układu limfatycznego organizmu, może być pomocnym narzędziem diagnostycznym w przypadkach, gdy chylothorax nie reaguje na leczenie zachowawcze i rozważana jest operacja. 1,7,8,10,39,40 Limfangiografia polega na wstrzyknięciu oleju makowego do układu limfatycznego (stopy i stawu skokowego), z obserwowanym fluoroskopowo przepływem kontrastu do przewodu piersiowego. Proces ten identyfikuje dokładną lokalizację wycieków limfatycznych. Chociaż odnotowano 51% powodzeń, wystąpiły powikłania, takie jak zapalenie płuc, zator olejowy, zakażenie rany, obrzęk płuc i pokrzywka. Powikłania są związane z ilością wstrzykniętego kontrastu (nie powinna przekraczać 14 ml). 7
Jednym z najpoważniejszych powikłań chylothorax jest niedożywienie. Wyciek chylu i limfy do jamy opłucnej może prowadzić do utraty niezbędnych białek, witamin, immunoglobulin, tłuszczu, elektrolitów i wody. Pacjenci z chylothorax mają objawy niewydolności oddechowej, takie jak duszność, ból w klatce piersiowej, kaszel i zmęczenie, jak w każdym wysięku opłucnowym. Immunosupresja może wynikać z wycieku immunoglobulin, limfocytów i białek do jamy opłucnej. Ponadto leki, takie jak digoksyna, amiodaron i cyklosporyna, są tracone przez nieszczelny chyle. 6,5,39
LECZENIE
Biorąc pod uwagę rzadkość chylothorax, brakuje prospektywnych, randomizowanych badań i opartych na dowodach wytycznych dotyczących sposobu leczenia, aw literaturze nie pojawiło się ostateczne leczenie. To, jakie podejście terapeutyczne do leczenia zostanie przyjęte – zachowawcze, chirurgiczne lub interwencyjne – zależy od indywidualnej przyczyny chylothorax u pacjenta i towarzyszących warunków klinicznych ( TABELA 1 ). Większość badaczy początkowo zaleca leczenie zachowawcze u wszystkich pacjentów, rezerwując terapie inwazyjne dla tych, u których leczenie zachowawcze zawodzi.
Zarządzanie konserwatywne
Postępowanie zachowawcze ma na celu zmniejszenie przepływu chyle, drenaż jamy opłucnej i zapobieganie powikłaniom (niedożywienie, posocznica i immunosupresja). To podejście jest zwykle stosowane w pierwszej linii u pacjentów z szybkością przepływu <500 ml/dobę i wiąże się z korzystnym tempem samoistnego zamknięcia. 9.40
toracenteza: Początkowe postępowanie zachowawcze u pacjentów z objawami polega na umieszczeniu rurki torakostomijnej w celu odprowadzenia treści pokarmowej z jamy opłucnej, umożliwienia rozszerzenia płuc i zmniejszenia ciśnienia wewnątrz klatki piersiowej. Może to dodatkowo poprawić niewydolność oddechową, zmniejszyć przestrzeń opłucnową i uszczelnić wyciek. 9
Eliminacja spożycia tłuszczu: Aby zmniejszyć przepływ chyle, należy rozpocząć całkowitą eliminację doustnego lub dojelitowego spożycia tłuszczu. Wpływ przyjmowania doustnego na objętość wycieku chylu jest nieprzewidywalny i różni się w zależności od pacjenta i dnia. Dlatego w porozumieniu z dietetykiem należy codziennie planować i modyfikować strategię żywieniową. Klarowne płyny (np. woda, soki owocowe, napoje odżywcze) są dobrze tolerowane, nie zwiększają objętości wycieku i nie należy ich ograniczać. Pobieranie doustnie przyjmowanych mikroelementów (witaminy rozpuszczalne w tłuszczach, niezbędne pierwiastki śladowe) może być suboptymalne ze względu na dietę beztłuszczową lub niskotłuszczową. Doustna dieta niskotłuszczowa jest wysoce niesmaczna i może prowadzić do nieprzestrzegania zaleceń. Spożycie doustne można stopniowo zwiększać do średniołańcuchowych trójglicerydów (MCT), które są dostępne w handlu w postaci płynu lub kapsułek. MCT są lepsze od trójglicerydów o dłuższych łańcuchach, ponieważ przechodzą bezpośrednio do żyły wrotnej, zmniejszając w ten sposób powstawanie chylu. Chociaż MCT są dobrze tolerowane, przy wyższych dawkach, jak również w przypadkach istniejącej wcześniej hiperlipidemii, zgłaszano biegunkę tłuszczową, łagodne zaburzenia żołądkowo-jelitowe (GI) i podwyższony poziom cholesterolu w surowicy. 11,38,40-43
Żywienie pozajelitowe: Wreszcie, należy rozważyć żywienie pozajelitowe (PN), jeśli wszystkie inne opcje zawiodły, a pacjent jest narażony na ryzyko rozwoju niedożywienia. PN uzupełnia niedobory żywieniowe i wyrównuje zaburzenia metaboliczne spowodowane długotrwałym wyciekiem chylowym. Podczas gdy wiele szpitali jest wyposażonych w gotowe do użycia PN zawierające wszystkie składniki, PN wykonane na zamówienie wymagają przeszkolonych farmaceutów i odpowiedniego sprzętu, więc opcja niestandardowa może być niepraktyczna w niektórych szpitalach. Chociaż prostsze jest natychmiastowe ograniczenie lub ograniczenie przyjmowania doustnego i skierowanie pacjenta na PN, będzie to trudne do uzasadnienia, biorąc pod uwagę ryzyko i powikłania związane z PN (np. zakażenia i zanik przewodu pokarmowego), a także zwiększone koszty. 44
Oktreotyd/Somatostatyna: Istnieje coraz więcej dowodów na przydatność oktreotydu, syntetycznego, długo działającego analogu somatostatyny, jako środka wspomagającego konserwatywne leczenie chylothorax. Oktreotyd i somatostatyna wywierają szeroki zakres działań hamujących na wiele narządów, w tym na wątrobę, trzustkę i przysadkę mózgową, a także na ośrodkowy układ nerwowy i przewód pokarmowy. Środki te hamują wydzielanie kilku hormonów lub pokrewnych peptydów; hamują również motorykę przewodu pokarmowego, wytwarzanie kwasu żołądkowego, wydzielanie enzymów trzustkowych oraz wydzielanie żółci i płynu okrężniczego. Ważną przewagą oktreotydu nad somatostatyną jest to, że ciągły wlew dożylny nie jest niezbędny; chociaż można zastosować ciągłą infuzję dożylną (6 mg/dobę), oktreotyd można również podawać we wstrzyknięciu podskórnym (50-100 mcg co 8 godzin). Dostępna jest długo działająca postać oktreotydu do comiesięcznego podawania domięśniowego. Dowody na korzyści w leczeniu chylothorax pochodzą z licznych opisów przypadków i małych badań retrospektywnych. Żadne prospektywne badania nie potwierdziły ani nie wystandaryzowały dawkowania, metody ani czasu podawania leku. U większości pacjentów w pierwszym tygodniu leczenia wystąpiło znaczne zmniejszenie przepływu treści pokarmowej; dlatego sugeruje się podawanie przez 1 do 2 tygodni. Oktreotyd jest ogólnie dobrze tolerowany, ale łagodne i przemijające działania niepożądane obejmują skurcze, nudności, biegunkę, tłuste stolce, wzdęcia, zaburzenia czynności wątroby i nerek, łagodną hiperglikemię (związaną z zahamowaniem wydzielania insuliny) i niedoczynność tarczycy (prawdopodobnie związaną z zahamowaniem przysadki). 40,42,45,46 Wskaźniki sukcesu przy zastosowaniu terapii zachowawczej wahają się od 16% do 75% w przypadku wycieku chylowego o małej wydajności (<1000 ml/dzień); jednakże w przypadku wycieku o dużej wydajności (>1000 ml/dzień) wskaźnik powodzenia jest niski. 40,42,45,46
Zarządzanie chirurgiczne
Leczenie chirurgiczne należy rozważyć u pacjentów, u których leczenie zachowawcze zawiodło, aby uniknąć ciężkiego niedożywienia. Operacja jest wskazana, gdy drenuje się > 1500 ml/dzień chyle lub wydatek drenażu osiąga 1000 ml/dzień przez 5 dni; wyciek utrzymuje się >2 tygodnie; lub wydatek drenażu pozostaje niezmieniony przez 1 do 2 tygodni. Identyfikacja przewodu piersiowego lub wycieku jest główną trudnością podczas operacji. Leczenie chirurgiczne jest skuteczne w około 90% przypadków, chociaż niektórzy pacjenci (~11%) mogą przechodzić wiele zabiegów. 7,47,48 TABELA 1 podsumowuje dostępne opcje chirurgiczne.
Pleurodeza: Jedną z akceptowanych opcji chirurgicznych, zwłaszcza u pacjentów z nowotworami złośliwymi, jest pleurodeza. Ta procedura może być stosowana jako alternatywa lub w połączeniu z podwiązaniem przewodów, ale jest skuteczna tylko u pacjentów z rozszerzalnymi płucami. Pleurodezę wykonuje się w celu usunięcia przestrzeni opłucnowej i zapobiegania nawracającym wysiękom opłucnowym. Procedura może być chemiczna lub mechaniczna. W chemicznej pleurodezie rurkę wprowadza się do klatki piersiowej przez małe nacięcie w celu usunięcia płynu z jamy opłucnej. Substancja (powszechnie talk medyczny, tetracyklina, minocyklina, bleomycyna lub jodopowidon) jest umieszczana w rurce klatki piersiowej, co powoduje sklejanie wyściółki płuc i ściany klatki piersiowej. W mechanicznej pleurodezie torakoskop służy do wprowadzania talku medycznego do przestrzeni wokół płuc. 9,40,43
Zarządzanie interwencyjne
U pacjentów, u których leczenie farmakologiczne zawiodło, należy rozważyć metody interwencyjne, takie jak przezskórne podwiązanie przewodu piersiowego, embolizacja przewodu piersiowego lub przerwanie dróg limfatycznych. Wszystkie trzy procedury są bezpieczne, skuteczne i minimalnie inwazyjne i mogą być stosowane zarówno w przypadku traumatycznej, jak i nieurazowej chylothorax. Powodzenie zabiegu zależeć będzie od etiologii wysięku, objętości wysięku oraz tempa zmniejszania się objętości wysięku. 49-52
DYSKUSJA
Chylothorax jest rzadką przyczyną wysięku opłucnowego, który najczęściej wynika z niedrożności lub zniszczenia przewodu piersiowego. Często pacjent zgłasza się z więcej niż jedną diagnozą. Cecha uważana za typową dla chylothorax - mleczny wygląd - nie zawsze występuje. Rozpoznanie stawia się na podstawie obrazu klinicznego po operacji oraz radiologicznego potwierdzenia wysięku opłucnowego za pomocą zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej, tomografii komputerowej lub ultrasonografii. Thoracenteza w celu analizy płynu opłucnowego i chylomikronów potwierdzi obecność chylothorax. 1-5
Chylothorax powoduje utratę płynów, elektrolitów, białek, tłuszczu, witamin rozpuszczalnych w tłuszczach i limfocytów. W związku z tym wyciek chylu może powodować niedożywienie, zaburzenia równowagi metabolicznej i infekcje spowodowane niedoborem odporności. Ponadto nagromadzenie chylu w jamie opłucnej może prowadzić do ucisku płuc i wynikającego z tego upośledzenia krążeniowo-oddechowego. 3.4
Leczenie chylothorax nie jest jasno ustalone, ale leczenie zachowawcze jest najbardziej akceptowaną strategią terapeutyczną. Zarządzanie może być bardziej skuteczne u pacjentów z niską wydajnością chyle niż u pacjentów z wysoką wydajnością. Ważnym konserwatywnym krokiem jest drenaż klatki piersiowej w celu złagodzenia objawów ze strony układu oddechowego, a następnie modyfikacja żywienia w celu zmniejszenia produkcji chylu. Oktreotyd, alternatywna opcja konserwatywna, może zmniejszać przepływ chyle i sprzyjać zamykaniu przecieków w przewodzie piersiowym i jest często skutecznie stosowany w połączeniu z modyfikacjami diety, aby uniknąć interwencji chirurgicznej. Interwencja chirurgiczna może być konieczna w celu naprawy przewodu piersiowego w przypadku przetrwałej przetoki, znacznego przecieku lub powiązanych powikłań. Niepowodzenie chirurgiczne stanowi ryzyko z powodu technicznej i chirurgicznej manipulacji delikatnym przewodem. Powszechnie uważa się, że operacja powinna być zarezerwowana w przypadku niepowodzenia leczenia zachowawczego. Nie jest pewne, ile czasu zajmuje ustalenie, czy leczenie zachowawcze zakończyło się niepowodzeniem, i nie jest jasne, którzy pacjenci są najlepszymi kandydatami do operacji. Nie wiadomo, czy naprawa chirurgiczna skraca pobyt w szpitalu lub potencjalne powikłania. Wreszcie embolizacja przewodu piersiowego jest atrakcyjną alternatywą dla eksploracji chirurgicznej, ale wiąże się ze znaczną śmiertelnością i może nie być opcją w wielu ośrodkach. 6-11
WNIOSEK
Chylothorax pozostaje rzadkim powikłaniem chirurgii klatki piersiowej lub urazu, ale związane z nim powikłania mogą skutkować zwiększoną chorobowością i śmiertelnością. Klinicyści napotykający ten stan powinni dobrze rozumieć patofizjologię przecieku chyle, ponieważ pozwoli to na postawienie trafnej diagnozy i odpowiedniego leczenia. Ogólnie rzecz biorąc, postępowanie będzie zależeć od sytuacji klinicznej i dostępności lokalnych opcji leczenia. Do pozytywnego wyniku może przyczynić się konsultacja z dietetykiem oraz radiologia interwencyjna. Ogólnie konserwatywne zarządzanie jest całkiem skuteczne.
BIBLIOGRAFIA
1. Teba L, Dedhia HV, Bowen R, Alexander JC. Przegląd Chylothorax. Krytyczna opieka med . 1985;13:49-52.
2. Pérez J, Casal J, Rodríguez W. Zawsze pamiętaj o chylothorax. South Med J . 1999;92:833-835.
3. Merrigan BA, Winter DC, O'Sullivan GC. Chylotorax. Br J Sur g. 1997;84:15-20.
4. Paes ML, Powell H. Chylothorax: aktualizacja. Br J Hosp Med . 1994;51:482-490.
5. Nair SK, Petko M, poseł Hayward. Etiologia i leczenie chylothorax u dorosłych. Eur J kardiochirurgia . 2007;32:362-369.
6. Valentine VG, Raffin TA. Leczenie chylothorax. Klatka piersiowa. 1992;102:586-591.
7. Riley LE, Ataya A. Podejście kliniczne i przegląd przyczyn chylothorax. Oddychaj z . 2019;157:7-13.
8. Pillay TG, Singh B. Przegląd traumatycznej chylothorax. Zranienie . 2016;47:545-550.
9. Schild HH, Strassburg CP, Welz A, Kalff J. Możliwości leczenia pacjentów z chylothorax. Dtsch Doctors Int . 2013;110:819-826.
10. Golden P. Chylothorax w urazie tępym: opis przypadku. Am J Crit Care. 1999;8:189-192.
11. Martucci N, Tracey M, Rocco G. Pooperacyjna chylothorax. Klinika Chirurgii Klatki Piersiowej . 2015;25:523-528.
12. Mukherjee K, Chakrabarty U, Dasbakshi K i in. Postępowanie z chylothorax po wszczepieniu pomostów aortalno-wieńcowych: opis dwóch przypadków i przegląd piśmiennictwa. Indian J Chest Dis Allied Sci . 2016;58:131-134.
13. Zakhour BJ, Drucker MH, Franco AA. Chylothorax jako powikłanie pomostowania aortalno-wieńcowego. Dwa opisy przypadków i przegląd literatury. Scand J Thorac Cardiovasc Surg . 1988;22:93-95.
14. Smith JA, Goldstein J, Oyer PE. Chylothorax komplikuje pomostowanie aortalno-wieńcowe. J Cardiovasc Surg (Torino ). 1994;35:307-309.
15. Kanakis MA, Mithos P, Kokotsakis JN, Lioulias AG. Chylothorax wikła operację aorty piersiowej. J Kardiochirurgii . 2011;26:410-414.
16. Twomey CR. Chylothorax u dorosłego pacjenta po przeszczepie serca: opis przypadku. Am J Crit Care . 1994;3:316-319.
17. Robinson K, Weinstein ES, Langsfeld M. Obustronna chylothorax po podwiązaniu przewodu piersiowego: opis przypadku i przegląd literatury. Ann Vasc Surg . 1996;10:390-395.
18. Misthos P, Kanakis MA, Lioulias AG. Chylothorax wikłający operację klatki piersiowej: zachowawcze czy wczesne postępowanie chirurgiczne? Aktualizacje Surg . 2012;64:5-11.
19. Pêgo-Fernandes PM, Ebaid GX, Nouer GH, et al. Chylothorax po rewaskularyzacji mięśnia sercowego z lewą tętnicą piersiową wewnętrzną. Biustonosze Arq Cardiol . 1999;73:387-390.
20. Haneda R, Booka E, Ishii K i in. Pooperacyjna chylothorax z zdwojonym przewodem piersiowym lewostronnym: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa. Gen Thorac Cardiovasc Surg . 2020;68:1350-1353.
21. Falode O, Polowanie I, Młody CP. Chylothorax po operacji pomostowania aortalno-wieńcowego. JR Soc Med . 2005;97:314-315.
22. Schactman M, Scott C, Glibbery-Fiesel DR, et al. Chylopericardium po wymianie zastawki aortalnej i operacji pomostowania aortalno-wieńcowego: opis przypadku i dyskusja. Am J Crit Care . 1994;3:313-315.
23. Zhang H, Dzięgielewski PT, Romanovsky A, Seikaly H. Obustronna chylothorax po sekcji szyi: opis przypadku i systematyczny przegląd literatury. J Otolaryngol Head Neck Sur g. 2012;41:e26-e30.
[ PubMed ] 24. Tsukahara K, Kawabata K, Mitani H, et al. Trzy przypadki obustronnej chylothorax rozwijającej się po sekcji szyi. Ucho Nos Krtań . 2007;34:573-576.
25. Srikumar S, Newton JR, Westin TAB. Obustronna chylothorax po lewostronnym radykalnym wycięciu szyi. J Laryngol Otol . 2006;120:705-707.
26. Lofrese G, Cultrera F, Visani J, et al. Chylothorax w złamaniach kręgosłupa: rzadko zgłaszane powikłanie? Przegląd literatury na przykładzie przypadku. J Trauma Acute Care Surg . 2020;89:e140-e146.
27. Moussa AM, Maybody M, Gonzalez-Aguirre AJ i in. Embolizacja przewodu piersiowego w przecieku chylowym po rozwarstwieniu szyi: seria przypadków sześciu pacjentów i przegląd literatury. Interwencja Sercowo-Naczyniowa Radiol . 2020;43:931-937.
28. Ilczyszyn A, Ridha H, Durrani AJ. Postępowanie z wyciekiem chyle po sekcji szyi: opis przypadku i przegląd literatury. J Plast Reconstr Aesthet Surg . 2011;64:e223-e230.
29. Prabhu V, Passant C. Lewa sekcja szyi i chylothorax: rzadkie powikłanie i postępowanie z nim. J Laryngol Otol . 2012;126:648-650.
30. Diaz-Guzman E, Culver DA, Stoller JK. Transudative chylothorax: opis dwóch przypadków i przegląd literatury. Płuco . 2005;183:169-175.
31. Zhang C, Zhang RM, Pan Y i in. Chlothorax o późnym początku podczas chemioterapii po lobektomii z powodu raka płuca: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa. Medycyna (Baltimore) . 2019;98:e15909.
32. Ryż TW, Milstone AP. Chylothorax w przebiegu przewlekłej białaczki limfatycznej: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa. South Med J . 2004;97:291-294.
33. Merki V, Pichler J, Giger R, Mantokoudis G. Chylothorax w chirurgii tarczycy: bardzo rzadki przypadek i systematyczny przegląd literatury. J Otolaryngol Chirurgia głowy i szyi . 2016;45:52.
34. Nagano N, Suzuki M, Tamura K i in. Oporna na leczenie chylothorax i obrzęk limfatyczny spowodowany zaawansowanym rakiem żołądka. Wewnętrzny Med . 2019;58:3143-3148.
35. Gomes AO, Ribeiro S, Neves J, Mendonça T. Niezbyt częste etiologie chylothorax: zespół żyły głównej górnej i tętniak aorty piersiowej. Clin Respir J . 2015;9:185-188.
36. Rajagopala S, Kancherla R, Ramanathan RP. Chylothorax związany z gruźlicą: opis przypadku i systematyczny przegląd literatury. Oddychanie . 2018;95:260-268.
37. Zhang L, Zu N, Lin B, Wang G. Chylothorax i hemopericardium w chorobach Behceta: opis przypadku i przegląd literatury. Clin Reumatol . 2013;32:1107-1111.
38. Underwood J, Buckley J, Manning B. Choroba Gorhama: śródoperacyjne studium przypadku. AANA J. 2006;74:45-48.
39. McGrath EE, Blades Z, Anderson PB. Chylothorax: etiologia, diagnostyka i możliwości terapeutyczne. Oddychaj z . 2010;104:1-8.
40. Skouras V, Kalomenidis I. Chylothorax: podejście diagnostyczne. Curr Opin Pulm Med . 2010;16:387-393.
41. Bender B, Murthy V, Chamberlain RS. Zmieniające się zarządzanie chylothorax w epoce nowożytnej. Eur J kardiochirurgia . 2016;49:18-24.
42. De Hert S, Heytens L, Van Hee R, Adriaensen H. Bieżące postępowanie w traumatycznej chylothorax. Acta Anaesthesiol Belg . 1988;39:101-107.
43. Chalret du Rieu M, Baulieux J, Rode A, Mabrut JY. Leczenie pooperacyjnej chylothorax. J Visc Surg . 2011;148:e346-e352.
44. Sriram K, Meguid RA, Meguid MM. Wsparcie żywieniowe u dorosłych z wyciekami chyle. Odżywianie . 2016;32:281-286.
45. Ismail NA, Gordon J, Dunning J. Zastosowanie oktreotydu w leczeniu chylothorax po operacji kardiochirurgicznej. Interact Cardiovasc Chirurgia klatki piersiowej . 2015;20:848-854.
46. Kalomenidis I. Oktreotyd i chylothorax. Curr Opin Pulm Med . 2006;12:264-267.
47. Omloo JMT, Lagarde SM, Vrouenraets BC i in. Kompartimentalizacja chylothorax pochodzącego z jamy brzusznej po przedłużonej resekcji przełyku. Opis dwóch przypadków i przegląd literatury. Dig Surg . 2006;23:86-92.
48. Kranzfelder M, Gertler R, Hapfelmeier A, et al. Chylothorax po resekcji przełyku z powodu raka: wpływ podejścia chirurgicznego i leczenia neoadiuwantowego: przegląd systematyczny i analiza instytucjonalna. Surg Endosc . 2013;27:3530-3538.
49. Lyon S, Mott N, Koukounaras J i in. Rola radiologii interwencyjnej w leczeniu chylothorax: przegląd obecnego zarządzania chylothorax o wysokiej wydajności. Interwencja Sercowo-Naczyniowa Radiol. 2013;36:599-607.
50. Sieczka EM, Harvey JC. Wczesne podwiązanie przewodu piersiowego w przypadku pooperacyjnej chylothorax. J Surg Oncol . 1996;61:56-60.
51. Crucitti P, Mangiameli G, Petitti T i in. Czy profilaktyczne podwiązanie przewodu piersiowego zmniejsza częstość występowania chylothorax u pacjentów poddawanych resekcji przełyku? Systematyczny przegląd i metaanaliza. Eur J kardiochirurgia . 2016;50:1019-1024.
52. Marcon F, Irani K, Aquino T i in. Przezskórne leczenie uszkodzeń przewodu piersiowego. Surg Endosc . 2011;25:2844-2848.
Treści zawarte w tym artykule służą wyłącznie celom informacyjnym. Treść nie ma na celu zastąpienia profesjonalnej porady. Poleganie na jakichkolwiek informacjach zawartych w tym artykule odbywa się wyłącznie na własne ryzyko.
